Pytanie jak bumerang - czyli:

W czyim interesie działa Niedziółka??? Cz.2

Przebudowa ulicy Ogrodowej upływa w cieniu afery związanej z utratą 14 milionów złotych. Tymczasem problemem fundamentalnym jest sam fakt przebudowy.

Dlaczego przebudowa, a nie remont odtworzeniowy?

Czy dlatego, że przebudowa wymaga nowego projektu, a  to oznacza kolejne  wydrenowane środki publiczne na  wydatek nazywany przez niektórych z uporem maniaka -  inwestycją. Inwestycja to nakłady poniesione z myślą o ich zwrocie - w przypadku infrastruktury komunikacyjnej np. poprzez redukcję kosztów społecznych.

Tymczasem przebudowana Ogrodowa to będzie kolejny kętrzyński bubel uderzający w interes wszystkich użytkowników zwłaszcza tych najbardziej preferowanych w mieście.

Porszy się kultura jazdy na rowerze, sprawność ruchu transportu publicznego, utrudniony zostanie dojazd do zakładów pracy na Zatorzu.

Firma realizuje zadanie, Niedziółka przesuwa kolejne środki, a Kętrzyn ostatecznie otrzyma za astronomiczną kwotę kolejny infrastrukturalny bubel, który żeby nie mścił się całymi latami, powinien już po oddaniu zostać poddany kolejnej przebudowie od podstaw.

Zadam więc po raz drugi pytanie:

w czyim interesie działa Niedziółka?

KBC

Przedstawiamy drugą część artykułu Pana M opisującego jedną z większych afer burmistrza Niedziółki: utraty 14 milionów dofinansowania, opóźnienia w realizacji i niewłaściwej przebudowy ul. Ogrodowej. Pełny tekst na stronie internetowej Facebook Pan M pod datą 14 kwietnia 2023 r.

Sąd Najwyższy broni mieszkańców przed nieuzasadnionymi roszczeniami

     UZASADNIENIE

     Powódka W. W. wniosła o zasądzenie od pozwanego Miasta Przasnysz kwoty 223 529,38 zł z odsetkami tytułem dotacji oświatowej. Sąd Okręgowy wOstrołęce uwzględnił powództwo co do kwoty 156 702,44 zł z bliżej określonymi odsetkami.

     Sąd Apelacyjny w Białymstoku uwzględnił apelację pozwanego jedynie w nieznacznej części, obniżając zasądzoną kwotę do 146 232,71 zł. W zakresie istotnym dla rozpoznania skargi kasacyjnej Sąd ten ustalił i ocenił, że powódka od sierpnia 2010 r. prowadziła na teranie pozwanego miasta przedszkole niepubliczne. W związku z tą działalnością w latach 2010-2013 otrzymywała od pozwanego dotację oświatową, której wysokość była ustalana m.in. na podstawie bliżej określonych aktów prawa miejscowego.

     Kwoty faktycznie wypłaconych powódce dotacji były we wskazanych latach niższe o odpowiednio 10 184,02 zł, 36 826,31 zł, 46 734,74 zł oraz 52 487,64 zł od kwot, które z tego tytułu rzeczywiście, zdaniem Sądu, przysługiwały powódce za lata 2010-2013. Stanowisko Sądu pierwszej instancji zostało przy tym zmodyfikowane wyłącznie w zakresie kwoty dotacji za rok 2013.

     W ocenie Sądu Apelacyjnego prawidłowe było zasądzenie na rzcz powódki kwot odpowiadających różnicy między dotacją należną a faktycznie wypłaconą. Sądy obu instancji nie wskazały jednoznacznie podstawy prawnej takiego rozstrzygnięcia, jednak z całokształtu ich rozważań wynika, że podstawę taką stanowił art. 90 ust. 2b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (dalej: u.s.o.), w brzmieniu jakie nadała mu ustawa z dnia 11 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw z dnia 7 września 1991 r. W sprawie przyjęto, że źródłem zobowiązania gminy z tytułu dotacji dla podmiotu prowadzącego przedszkole niepublicznego jest ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, uchwała rady gminy oraz określony tą uchwałą sposób rozliczania dotacji.

     Pozwany wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu drugiej instancji, zarzucając naruszenie art. 90 ust. 2b u.s.o. w zw. z art. 236 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (dalej: u.f.p.), także w zw. z art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela, art. 90 ust. 2b u.s.o. w zw. z art. 223 ust. 1 w zw. z art. 214 pkt. 2 u.f.p., art. 6 w zw. z art. 353 § 1 w zw. z art. 417 k.c. w zw. z art. 90 ust. 2b u.s.o. oraz art. 5 k.c. w zw. z art. 90 ust. 3d 3
u.s.o. Skarżący zakwestionował stanowisko Sądu co do charakteru zobowiązania z tytułu niewypłacenia podmiotowi uprawnionemu dotacji oświatowej w należnej wysokości i wskazał, że odpowiedzialność pozwanego mogła mieć ewentualnie charakter odszkodowawczy, lecz w takim razie powódka winna była wykazać, że poniosła szkodę. W dalszym planie pozwany kwestionował także stanowisko o zaniżeniu dotacji wypłacanej powódce w latach 2010-2013 oraz ocenę, zgodnie z którą powódka nie nadużyła przysługującego jej prawa podmiotowego.

     Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

     Skarga kasacyjna okazała się uzasadniona.

     W pierwszej kolejności należało rozpoznać zarzut naruszenia art. 6 w zw. z art. 353 § 1 w zw. z art. 417 k.c. w zw. z art. 90 ust. 2b u.s.o. Dotyczy on bowiem istoty odpowiedzialności pozwanego. Jeżeli bowiem odpowiedzialność ta ma charakter odszkodowawczy, to kwestia ewentualnych nieprawidłowości przy obliczaniu należnej powódce dotacji staje się wtórna względem tego, że z ustaleń faktycznych Sądu drugiej instancji nie wynika, by powódka poniosła jakąkolwiek szkodę, a tym bardziej – szkodę równą zasądzonej kwocie.

     Żądanie pozwu dotyczyło dotacji za lata 2010-2013. Podtrzymując stanowisko ukształtowane w dotychczasowym orzecznictwie, należy uznać, że dopuszczalne jest dochodzenie dopłaty dotacji oświatowej za lata poprzedzające rok 2017 na drodze sądowej (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 3 lipca 2019 r., II CSK 425/18). Zarazem jednak podzielić trzeba wyrażony w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, zgodnie z którym jednostka samorządu terytorialnego, która nie wypłaciła beneficjentowi dotacji oświatowej kwoty dotacji w pełnej, należnej mu wysokości, po upływie roku, na który dotacja została przyznana, ponosi względem beneficjenta dotacji wyłącznie odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu czynu niedozwolonego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 9 lipca 2020 r., V CSK 502/18). Beneficjent dotacji nie ma zatem roszczenia o dopłatę do dotacji, które we wcześniejszym orzecznictwie było utożsamiane z żądaniem wykonania zobowiązania łączącego beneficjenta z podmiotem publicznoprawnym. Dotacja ma bowiem charakter roczny i z chwilą upływu roku budżetowego zobowiązanie do jej wypłaty staje się prawnie niemożliwe do wykonania. Po upływie danego roku podmiotowi uprawnionemu wcześniej do dotacji przysługuje jedynie możliwość żądania odszkodowania. Źródłem roszczenia odszkodowawczego jest w takim wypadku art. 417 § 1 k.c., a nie odpowiedzialność za niewykonanie zobowiązania wynikającego z ustawy (art. 471 k.c. stosowany per analogiam). Przyznanie lub wypłacenie dotacji w zaniżonej wysokości może być bowiem kwalifikowane jako przypadek niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2022 r., II CSKP 380/22).

     Z uwagi na odszkodowawczy charakter odpowiedzialności pozwanego konieczna staje się ocena, czy o powstaniu szkody podlegającej naprawieniu przesądza samo tylko niewypłacenie powódce dotacji w należnej wysokości, czy też zaniżenie kwoty wypłaconej dotacji może stanowić jedynie źródło szkody, natomiast kwestią odrębną pozostaje ustalenie wysokości uszczerbku objętego kompensacją. W razie zaaprobowania pierwszego z tych stanowisk odszkodowanie odpowiadałoby kwocie niedopłaconej dotacji, czyli różnicy między dotacją należną i rzeczywiście wypłaconą. Przyjęcie tego poglądu w praktyce zwalniałoby podmioty uprawnione do uzyskania dotacji z konieczności udowodnienia wysokości szkody, gdyż do uwzględnienia żądania odszkodowawczego wystarczałoby wykazanie, że dotacja została zaniżona o określoną kwotę; udowodnienie tej okoliczności przesądzałoby o bezprawności działań jednostki samorządu terytorialnego i – zarazem – o zakresie ponoszonej przez tę jednostkę odpowiedzialności.

     Za zasadne należy jednak uznać drugi z przedstawionych wyżej poglądów, zgodnie z którym nie ma podstaw do mechanicznego zrównywania kwoty niedopłaty z wielkością doznanego przez poszkodowanego uszczerbku majątkowego. Ustalanie wysokości szkody w powyższy sposób stwarzałoby ryzyko naruszenia zasady kompensacji szkody, a ponadto prowadziłoby w istocie do uzyskania przez beneficjenta kwoty odpowiadającej swą wysokością niewypłaconej wcześniej dotacji, przy czym kwota ta – jako odszkodowanie – nie podlegałaby rygorom właściwym dla dotacji, czyli konieczności stosownego rozliczenia się z jej wydatkowania na określone cele (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2022 r., II CSKP 380/22).

     Niewypłacenie przez podmiot publicznoprawny odpowiedniej kwoty dotacji stanowi jedynie źródło szkody (zdarzenie szkodzące), a zatem poszkodowany – to jest podmiot uprawniony do dotacji – nadal, na ogólnych zasadach, musi podnieść i wykazać, że poniósł szkodę w określonej wysokości. Szkodą nie jest więc samo tylko nieotrzymanie świadczenia publicznoprawnego w należnej wysokości (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 lipca 2020 r., V CSK 502/18 oraz z 15 kwietnia 2021 r., V CSKP 63/21). W ramach procesu o odszkodowanie konieczne jest wykazanie na przykład, że osoba prowadząca przedszkole w celu realizacji zadań oświatowych, które powinny były zostać sfinansowane z dotacji, wobec niewypłacenia dotacji w należnej wysokości zaangażowała inne środki, co spowodowało doznanie przez tę osobę określonego uszczerbku majątkowego.

     Opisana wyżej szkoda z może w szczególności wynikać z przeznaczenia prywatnych środków podmiotu prowadzącego przedszkole na pokrycie wydatków wiążących się z tą sferą działalności placówki, która powinna zostać sfinansowana z dotacji oświatowej, względnie z zaciągnięcia na te potrzeby zobowiązań oraz poniesionych w związku z nimi kosztów. Zgodnie z dyferencyjną metodą ustalania wysokości szkody konieczne jest w takim wypadku porównanie stanu majątku poszkodowanego, istniejącego w wyniku zdarzenia szkodzącego, z hipotetycznym stanem tego majątku w sytuacji, w której zdarzenie takie nie miałoby miejsca. Wynik takiego porównania może kształtować się różnie w zależności od tego, czy podmiot prowadzący placówkę, wobec nieotrzymania dotacji we wnioskowanej kwocie, realizował zadania oświatowe w zamierzonym zakresie, pokrywając wiążące się z tym koszty z innych środków, czy – przeciwnie – zrewidował pierwotne plany, rezygnując z niektórych zadań i wiążących się z nimi kosztów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2022 r., II CSKP 380/22).

     W zwykłym, zgodnym z prawem toku czynności środki z dotacji oświatowej, które nie zostały zużyte na wykonanie zadań publicznych, nie stają się źródłem zysku podmiotu uprawnionego. Środki przeznaczone na dotację oświatową mają charakter publiczny, a beneficjent dotacji musi się z nich rozliczyć. Nie byłoby zatem uzasadnione wypłacanie równowartości tych środków – jako odszkodowania – podmiotowi, który nie zrealizował części celów oświatowych normalnie pokrywanych z dotacji, a w konsekwencji nie poniósł wydatków potrzebnych na ich
sfinansowanie. W efekcie bowiem podmiot, któremu pierwotnie zaniżono kwotę dotacji, ostatecznie znajdowałby się w sytuacji lepszej niż ta, w której znalazłby się, gdyby jednostka samorządu terytorialnego od początku postępowała zgodnie z prawem. Tymczasem celem odszkodowania jest jedynie przywrócenie zaburzonej równowagi majątkowej po stronie poszkodowanego, a nie polepszenie jego sytuacji.

     Przyjęta w sprawie ocena prawna roszczenia dochodzonego przez powódkę eliminuje konieczność odnoszenia się do tej części skargi, która dotyczyła sposobu ustalania wysokości dotacji oświatowej należnej powódce. Zbędne okazało się również odnoszenie się do zarzutu dotyczącego nadużycia przez powódkę przysługującego jej prawa podmiotowego. Obiter dictum należy jednak zauważyć, że trafne było stwierdzenie przez skarżącego, iż strona powołująca się na nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.) nie jest zobowiązana ani do wskazania konkretnej zasady współżycia społecznego, którą naruszyć miała druga strona stosunku prawnego (podmiot nadużywający prawa), ani do konkretyzacji społeczno-gospodarczego przeznaczenia tego prawa, gdy twierdzi, że doszło do próby wykonania takiego prawa w sposób sprzeczny z jego przeznaczeniem.

     Badanie podstaw zastosowania 5 k.c. należy do sądów, które odpowiedniej oceny powinny dokonywać z urzędu, zgodnie z ogólnymi regułami stosowania prawa materialnego. Podniesienie przez stronę „zarzutu” nadużycia prawa może stanowić dla sądu co najwyżej impuls do rozważenia zastosowania normy wynikającej z przywołanego przepisu; nie jest jednak konieczne do zbadania, czy doszło do nadużycia prawa podmiotowego, gdyż z punktu widzenia prawa materialnego powołanie się na art. 5 k.c. nie stanowi wykonania prawa podmiotowego w postaci zarzutu. Tym bardziej nie jest niezbędne przedstawienie sądowi odpowiedniego uzasadnienia takiego „zarzutu” – choć zasadniczo w interesie strony powołującej się na instytucję nadużycia prawa podmiotowego leży podniesienie (i wykazanie) twierdzeń, które doprowadzą sąd do wniosku o zrealizowaniu się hipotezy omawianego unormowania. Same zasady współżycia społecznego czy społeczno-gospodarczy cel konkretnych praw podmiotowych nie stanowią jednak faktów w rozumieniu art. 6 k.c. i nie podlegają dowodzeniu.

     Z uwagi na powyższe Sąd Najwyższy orzekł, na podstawie art. 39815 § 1 zd. 1 k.p.c., jak w sentencji wyroku.
[as]

Inwestycyjne ignoranctwo

Na jednym z kętrzyńskich portali wywiązała się dyskusja na temat miejskich "inwestycji". Nasi czytelnicy poprosili o publikację komentarza Pana M, którego opinia podsumowuje działania Hećmana i Niedziółki. 

Publikujemy komentarz Pana M  - eksperta i społecznika, jako głos krytyczny do wypowiedzi osób, znających się na wszystkim i niczym.

To są błędy systemowe.

Od dekady piszę o tym wszędzie, że Kętrzyn z miasta które miało szansę stać się modelowym w obszarze urbanistyki, drogownictwa czy publicznego transportu zbiorowego, staje się miastem usłanym bublami. W 2013 roku przestrzegałem przed przebudową Traugutta według wadliwego projektu. Hećman i jego kamaryla wręcz "wybuczała" uwagi. Poruszyłem niebo i ziemię żeby pewne rzeczy skorygować. Niestety Zarząd Dróg Wojewódzkich zrobił to w ostatniej chwili niektóre obszary pomijając.

I co?

Po otwarciu Rondo Dmowskiego stało się punktem największej liczby kolizji nie tylko w mieście, ale i powiecie. Nawet Tygodnik Kętrzyński zadał pytanie, dlaczego mimo uwag zrealizowano projekt który teraz się mści.

Ulicę Królowej Jadwigi po przebudowie musieli korygować.

Na Pileckiego zła organizacja - efekt: śmiertelny wypadek.

Zakup małych autobusów, etc, etc, etc.

Teraz to samo robi Niedziółka:

Wadliwa przebudowa Ogrodowej.

Nieuzasadniona ekonomicznie i ekologicznie w warunkach Kętrzyna elektromobilność. 

I znowu małe [red: chińskie] autobusy choć powtarzam od lat jak powinna wyglądać komunikacja miejska.

Do tego fatalna reforma komunikacji miejskiej, w której ordynarnie skopiowano moje rozwiązania z projektów z roku 2012 i 2018, jednak wobec braku kompetencji miasta, Komunalnika i podmiotu zewnętrznego - zaimplementowano je wadliwie.

Proszę mi wybaczyć sformułowanie, ale cholera mnie bierze jak widzę jak miasto traci kolejne karty atutowe. Traci przez kolejnych ignorantów zwanych samorządowcami i ich kamarylę. Oni nawet nie potrafili sklecić przepisów porządkowych pod przewozy bezbiletowe (to również błąd) pomimo wynajęcia radcy prawnego. Polecam artykuł na mojej stronie facebookowej.

Tak więc niska jakość, czy brak przemyślenia rozwiązań to jedno, ale błędne projekty i niewyobrażalne wprost ignoranctwo - to drugie.

A to dopiero wierzchołek góry lodowej...

Dziękuję za uwagę kłaniając się nisko.

Pozdrawiam serdecznie

Pan M.

KBC

Więcej merytorycznych wpisów Pana M  znajdziecie Państwo na nowej stronie Facebook Pan M - Strefa Ruchu poświęconej transportowi w Kętrzynie i okolicach.

A jednak kradzione nie tuczy - czyli pełna kompromitacja

i to już za chwilę...

W ostatnich artykułach z serii "Niedziółka grabarzem kętrzyńskiej komunikacji" oraz "A jednak blamaż i to po całości" opublikowanych na portalu Kętrzyn Info 24, wyraziłem swoje obawy odnośnie  funkcjonowania komunikacji miejskiej w niedalekiej przyszłości. I nie chodzi tu tylko o politykę taborową, feralne elektrobusy, czy populistyczne hasło "bezpłatny transport publiczny". Na ten temat zostało powiedziane już chyba wszystko i tylko radni Rady Miasta powinni dziś wstydzić się swoich szkodliwych decyzji.

W świetle szeregu wypowiedzi burmistrza Niedziółki i zastępcy burmistrza Wróbla formułowanych na przestrzeni ostatniego półrocza, moje poważne obawy zaczęły również budzić planowane zmiany w układzie komunikacji miejskiej - zmiany, które za kilka godzin zaczną obowiązywać i utrudniać  życie mieszkańcom Kętrzyna.

Ale po kolei.

Obserwując niespójne działania kętrzyńskiego samorządu oraz widząc niewyobrażalny wprost poziom niekompetencji kadr znajdujący upust w  decyzjach z obszaru transportu przy jednoczesnej indolencji w sprawach prozaicznych związanych z funkcjonowaniem komunikacji miejskiej, nie miałem  wątpliwości, że szykuje się następny kętrzyński bubel - bo  czym może skutkować przetarg na autobusy obojętnie jakie, byleby elektryczne, planowane powierzenie nadzoru nad transportem publicznym absolwentowi architektury krajobrazu, czy przebudowa ulic w sposób docelowo utrudniający ruch autobusów. 

Kiedy jednak zastępca Wróbel w swoich publicznych wystąpieniach zaczął wypowiadać sformułowania wybrzmiewające jak treści z projektu mojego autorstwa i materiałów z nim związanych, powstała naturalna myśl: czy  ekipa Niedziółki nie szykuje skoku na moją własność intelektualną -  zwłaszcza na projekt rewitalizacji systemów transportowych Kętrzyna, opracowywany w latach 2014 - 2017 i wykonany w roku 2018, jako rozwinięcie projektu optymalizacji komunikacji miejskiej z 2012 roku?

Pod koniec ubiegłego roku postawiłem więc publicznie tezę, że Kętrzyn czeka komunikacyjna katastrofa, bowiem 6 lutego wprowadzony będzie plan opracowany przez transportowych ignorantów, lub źle  zaimplementowany przez ludzi niekompetentnych, uprzednio przywłaszczony projekt mojego autorstwa - a jak wiadomo kradzione nie tuczy. Pisząc  to liczyłem na opamiętanie. To co jednak zobaczyłem parę dni temu, dosłownie ścięło mnie z nóg. 

Znajdź różnice i zapytaj Niedziółki, jak to wyjaśni? 

Powyżej: projekt optymalizacji z 2012 roku. 

Poniżej: projekt wg GF  Transport Consulting(?)

Pomimo, że już wcześniej słuchając wypowiedzi zastępcy Wróbla, w których tak jak w opracowaniu mojego autorstwa i materiałach z nim związanych  była mowa o komunikacji socjalnej, radykalnym wzroście częstotliwości, obsłudze komunikacją miejską ulic Bydgoskiej i Limanowskiego, nieprzypadkowej  liczbie sześciu linii oraz ich skomunikowaniu, jako fundamentalnym założeniu projektu, nie spodziewałem się  przekopiowania całych składowych projektu - od miejsc, które zostały wskazane jako przesiadkowe, poprzez lokalizację nowego przystanku wraz z nazwą, po całe przebiegi linii.

Co symptomatyczne: w nowym układzie stworzonym przy współudziale Komunalnika i przy owianej nimbem tajemnicy współpracy z firmą doradczą - ongiś kolegi po fachu zastępcy burmistrza Wróbla, a prywatnie miłośnika komunikacji, skopiowane są tylko te elementy z moich dwóch projektów, które pojawiły się w materiałach promocyjnych.

Porównanie przebiegu linii nr 1

Powyżej: z próbnego druku, z roku 2014, jako składowa tworzonego wówczas projektu Rewitalizacji Systemów Transportowych Kętrzyna. 

Poniżej: obowiązujący od 6-02-2023 r.

Nie ma natomiast bardzo istotnych składowych, które warunkują powodzenie wdrożenia wymienionych wcześniej. Reforma komunikacji miejskiej przeprowadzona przez ekipę burmistrza Niedziółki będzie więc kompletną, tyle że kompromitacją - bo  kradzione nie tuczy. Tę świadomość ma już chyba Maciej Wróbel, bo całkiem niedawno zapowiadając uruchomienie nowego układu, w mediach społecznościowych wypowiadał  się o nim w sposób bardzo asekuracyjny; wszystko ma się dotrzeć, będą korekty, potrzeba czasu, wybaczcie opóźnienia, bla, bla, bla... 

No więc będą opóźnienia (i jeszcze wiele innych "atrakcji"), bo zwyczajnie zabrakło profesjonalizmu; bo zerżnięte rozwiązania choć modelowe i wciąż niespotykane jeszcze w Polsce, choć  mogły pracować z korzyścią finansową dla miasta i społeczną dla mieszkańców, zwyczajnie nie pasują do siermiężnego bubla afirmowanego przez zastępcę burmistrza. 

Nowy układ wraz z rozkładami jazdy zawiera chyba wszystkie możliwe błędy - od błędów założenia, przez nierealne czasy przejazdów, po usunięcie komunikacji z kluczowych przystanków (!).

Tak, tak!  Wskutek bezrefleksyjnego kopiowania - w tym linii nr 1 z pominięciem ulicy Pocztowej, dworca kolejowego oraz skierowania jej jednokierunkowo przez Mazurską  i Poznańską, przystanek przy Pocztowej praktycznie przestanie być obsługiwany, a na Osiedle Sikorskiego (przystanek przy Uroczej) nie będzie można dojechać z kierunku centrum miasta czy ulicy Mazowieckiej. Dotrze tylko autobus  nowej  linii kursującej z "Falkland" na Poznańską z częstotliwością PKS-u w Bieszczadach, a także nowa linia z MTI przy Przemysłowej kursująca równie rzadko, w dodatku przez całe "Falklandy". Jedynka natomiast z Osiedla Sikorskiego  pojedzie tylko w stronę centrum miasta i OCMB, w dodatku pomijając ulicę Mazowiecką. Zniknie więc połączenie do największych marketów i centrum handlowego, wykorzystywane przez pracowników i osoby robiące zakupy.  Nie będzie także dojazdu do cmentarza przy Pocztowej, bo jedynka zatrzyma się tylko na Placu Słowiańskim. W godzinach szczytu, gdy wszystkim zależy na szybkim dojeździe do pracy, czy szkoły, dwójka stanie się trasą "turystyczną" i zamiast sprawnie dotrzeć na Ogrodową, po drodze zboczy z przebiegu robiąc kółko przez Pocztową, Mazowiecką i Limanowskiego, dokładając do czasu podróży  10, a może nawet i 12 minut. Jednocześnie "uszczęśliwieni" zostaną mieszkańcy Osiedla Zatorze, do wnętrza którego zostanie wprowadzona linia autobusowa. Przez cały dzień autobusy będą hałasowały na osiedlowych uliczkach z betonowej kostki wykonując przebiegi Bydgoska - Leśna - Zientary Malewskiej - Bydgoska.

Leży też system informacji pasażerskiej. Opisy do rozkładów brzmią jak stworzone przez przedszkolaka. Zabrakło właściwego wskazania przystanku końcowego przy przebiegach "hamiltonowskich" (czy pan Wróbel mylący organizatora i operatora rozumie ich sens?). Ogółem błędów jest kilkadziesiąt i opisanie ich wymagałoby stworzenia odrębnego opracowania na wiele stron. 

W związku z nową komunikacją, zastępca burmistrza mówił o nowej kulturze podróży po mieście i o liniach kursujących zewsząd - dowsząd (co za wyraz, brrr...). Tymczasem będzie to komunikacja znikąd - donikąd, za którą w dodatku zapłacą wszyscy. Komunikacja bezbiletowa na rozbudowanej nieprofesjonalnie sieci, to w zasadzie tylko rozrost kosztów. Nowy rozkład nie wnosi  nowych rozwiązań dających wymierne korzyści, a jedynie dewastuje te tradycyjne.

O mały włos nie rozwalono cyklu Hamiltona na "Falklandach" gdzie autobusy miały jak przed rokiem 2013 kursować wahadłowo, czyli dwukierunkowo ulicami Chrobrego i Jagiełły, generując dwukrotnie wyższe koszty.

No i co panie burmistrzu Niedziółka? Nie będzie parkingu P&R na Osiedlu Piastowskim i pętli na Batorego? No i co zastępco Wróbel? Znowu, dopiero po serii moich tekstów, zrozumieliście ogrom swojej transportowej ignorancji?

A może ja mam już dosyć tej zabawy w "harcerskie podchody" i układania niczym strzałek z szyszek kolejnych tekstów wyprowadzających was z niewiedzy, hmm??? Fakt, ciężko mi być obojętnym na psucie od 15 lat miasta, w którym kiedyś zakochałem się, ale wszystko ma swoje granice. Jeśli nie potrafisz, to nie pchaj się na afisz - znacie Panowie takie powiedzenie? Już je przytaczałem, gdy zastępca Wróbel tłumaczył niekompetencję irytującym mnie powiedzeniem - nie myli się ten, kto nic nie robi.

Nie panie Wróbel, nie myli się ten, kto ma pojęcie o tym co robi. 

I chociaż przeraża mnie ten maraton szkodliwych działań, to jeszcze bardziej przerażają mnie standardy.  Czy kultura polityczna burmistrza Ryszarda Niedziółki i zastępcy Wróbla, który  udzielając wywiadu w "obwoźnym studiu", czyli samochodzie z kamerą poruszającym się ulicami Olsztyna, tak pięknie mówił o służeniu ludziom, przewiduje  wykorzystywanie lub wręcz przywłaszczanie sobie cudzej własności intelektualnej? 

Niezależnie od kwestii moralnych i prawnych, takie zachowanie skutkuje wadliwym wdrożeniem dobrych  rozwiązań i dzieje się to zawsze ze szkodą dla mieszkańców! 

I to mnie boli najbardziej...

Pan M.

KBC

Powyższy tekst Pana M., opublikowany w dniu poprzedzającym uruchomienie nowego układu komunikacyjnego, dziś okazuje się proroczym. Powoli zaczynają wychodzić na jaw liczne błędy zgłaszane przez mieszkańców. Pasażerowie pytają: kto odpowiada za ten fatalny rozkład jazdy autobusów! Zamieszczone na rozkładach  jazdy logo  GF Transport Cosulting Krzysztof Zienkiewicz, może wskazywać na tę firmę. W opisie jej działalności czytamy: Samochody - holowanie, pomoc drogowa. Osoba o nazwisku Krzysztof Zienkiewicz  pracuje również jako pełnomocnik Wójta Gminy Dywity ds. Informacji i Komunikacji Społecznej. Krzysztof Zienkiewicz jest też założycielem i prezesem Fundacji „Muzeum Komunikacji Miejskiej w Olsztynie”. Firma i Fundacja mają siedzibę pod tym samym adresem, w wiosce koło Olsztyna. Pan Zienkiewicz nie podaje swoich kwalifikacji ani osiągnięć zawodowych.

Jednak na grudniowej konferencji burmistrz Niedziółka zapowiadał pana Zienkiewicza, jako eksperta ds. komunikacji miejskiej. Cóż, widocznie dla burmistrza wszystko jedno, czy to jest komunikacja miejska, czy komunikacja społeczna? 

O wiele wcześniej profesjonalny i pozbawiony błędów plan reformy komunikacji przedstawiał Pan M., który posiada wieloletnie doświadczenie w dziedzinie transportu, w obszarze inżynierii ruchu, w jego analizie i modelowaniu oraz opracowywaniu koncepcji i projektów organizacji ruchu. Zna budowę i zasady eksploatacji środków transportu publicznego oraz umie oszacować, jakie koszty poniesie Kętrzyn w związku z wprowadzeniem autobusów elektrycznych i przejazdów bezbiletowych. Posiada kierunkowe wykształcenie, a jego analizy stworzone dla Kętrzyna zawsze okazywały się trafnymi. Do tej pory dzielił się też swoją wiedzą  z mieszkańcami Kętrzyna w kilkudziesięciu artykułach, na niezależnych portalach internetowych.  

W związku z tym, w imieniu mieszkańców miasta, pytamy:

Kto opracował rozkład jazdy?

Czy był ogłoszony przetarg lub zapytanie publiczne na opracowanie rozkładu jazdy?

Na podstawie jakich kryteriów wybrano wykonawcę opracowania rozkładu jazdy?

Czy fakt, że zarówno pan Zienkiewicz jak i zastępca Wróbel pracowali w lokalnych mediach, jeden w tv a drugi w radiu, miał wpływ na wybór wykonawcy?