Epilog...

Czasami spotykamy  osoby wykształcone, inteligentne, które potrafią dobrze i długo mówić. Przedstawiają wybrane przez siebie argumenty nie pozostawiając miejsca na wątpliwości. Prezentują głośno swoje stanowisko nie dopuszczając faktu, że mogą się mylić. Na jakikolwiek sprzeciw reagują złością i atakiem personalnym.

Fachowa literatura opisuje kliniczne objawy narcyzmu:

• pretensjonalne poczucie własnego znaczenia (np. wyolbrzymianie osiągnięć, oczekiwanie bycia uznanym za lepszego),
• zaabsorbowanie fantazjami o swoich nieograniczonych sukcesach, władzy, błyskotliwości, pięknie,
• wiara, że jest się kimś „szczególnym” oraz wyjątkowym i że można być w pełni zrozumianym tylko przez innych „szczególnych” ludzi,
• przekonanie, że powinno się zadawać jedynie z ludźmi czy instytucjami o szczególnym bądź wysokim statusie,
• wymaganie nadmiernego podziwu,
• poczucie wyjątkowych uprawnień, wygórowane oczekiwania co do szczególnie przychylnego traktowania i automatycznego podporządkowania się przez innych,
• eksploatowanie innych, czyli wykorzystywanie ich do osiągnięcia swych celów,
• brak empatii: niechęć do honorowania lub utożsamiania się z uczuciami i potrzebami innych,
• częsta zazdrość o innych lub przekonanie, że inni są zazdrośni o nas lub zazdroszczą nam,
• okazywanie arogancji i wyniosłych zachowań lub postaw.

Ile z tych 10 objawów narcyzmu obserwujemy u osób, które wybraliśmy do władzy samorządowej? Dlaczego wybieramy osoby o takich narcystycznych odchyleniach?

  Wszelkie podobieństwo do osób z naszego miasta jest nieplanowane i zupełnie przypadkowe a żadna z sytuacji nigdy się nie wydarzyła a nawet wydarzyć się nie mogła.

Anymon